Å dele ein tekst i to.

Det er skummelt å dele ein tekst i to. Spesielt når ein føler seg relativt trygg på at den fungerer som ein heilskap. Men ikkje godt nok. Etter mykje fram og tilbake i hovudet mitt har eg kome fram til at deling av Svarte-Mathilda II er det einaste rette. Men det er mykje arbeid.

Flytting av heile plotlinjer, endring av karakterar og det å etablere begge dei to delane som heilskapte bøker, og ikkje berre to lausrivne deler av same bok. Det er som å sende ungar på fest for første gong, ein klarer ikkje heilt å slappe av før dei er i hus igjen. 

Sånn er det med ein tekst og. Eg har rive Svarte-Mathilda II i fillebitar og flytta om lag halvparten over i Svarte-Mathilda III. No ligg dei ulike delane og flyt fritt utan nokon som helst tilsynelatande samanheng. Dei kan stikke av når som helst, drikke seg fulle og stupe i ei grøft. I beste fall kan eg håpe på å plukke opp bitane, klappe dei på kinnet og legga dei trygt på plass der eg hadde tenkt, og berre håpe at dei ikkje har mista noko viktig på vegen. 

Heldigvis har eg ein overordna plan langt bak i hovudet. Eit mål eg skal nå langt der framme. Vekke opp igjen den fragmenterte teksten og presist plassera elementa etter kvarandre, finjustera overgangar, legga til litt, trekka frå litt, og aldri gløyme det viktigaste: dette skal vere skummelt, spennande og engasjerande! Svarte-Mathilda I var den mest målgrupperetta og fokuserte boka eg har skrive, og dei to avsluttande bøkene i historia om det demoniske spøkelset skal fylgje i same sporet, berre i eit litt breiare spor. Først når begge bøkene er ferdigskrive kan eg slappe av.