Eg er filmfreak. Det har eg alltid vore. Eg har ei liste med favorittfilmar som inneheld filmar som Ringenes herre-trilogien, The Shawshank Redemption, Dumbo, City Lights, Mitt liv som hund, Stand by me og mange, mange fleire. Dei fleste filmane på lista mi er lite kontroversielle, dei er objektivt sett gode filmar, sjølv om det alltid er nokre surmaga folk som påstår at bøkene er betre. Men nok om det.

Det er også ei lang liste med relativt dårlege filmar som eg likar ekstremt godt, filmar som reint teknisk eller regimessig kanskje er amatørprodukt, men som gjennom godt manus eller gode skodespelarar likevel er fantastiske filmar. Ein kultfilm som Withnail & I (1987) kjem muligens inn på denne lista, mest fordi regissøren sjølv, Bruce Robinson, har sagt at filmen er ein velskreven, velspelt og dårleg regissert sak. Og ja, nokre scenar virkar litt klønete iscenesatt, men likevel har eg sett filmen utallige gonger. Det byr meg faktisk litt imot å nemne den i denne samanhengen, for svakhetane betyr absolutt ingenting når du ser filmen, men det er regissøren sin eigen feil som påpeika sine eigne svakhetar.

Andre filmar kan vi alle vere einige om er nokså dårlege. Likevel ser eg dei om igjen og om igjen. The Blues Brothers (1980) ein slik film. Den er altfor lang, manuset er syltynt, og mange av skodespelarane er så amatørmessige at det gjer vondt å sjå på. Likevel er The Blues Brothers er ein kultfilm som eg hadde sett over seksti gonger før eg fylte tjue.

Ein annan film av litt nyare dato er A night at the Roxbury (1998). Usedvanleg teit story, overspeling på høgt nivå og eigentleg ikkje ein god film. Likevel ler eg like godt kvar gong av dei dumme vitsane og dei håplause karakterane.

Peter Jackson sin andre film Bad Taste (1987) er ikkje noko velpolert og elegant oppleving. Den har amatørar i alle roller (inkludert Jackson sjølv, som speler to av dei), effektane er billige, det same med klipping og foto. Men filmen imponerer likevel, og den gjorde det lenge før Peter Jackson laga Ringenes herre. Han gjorde nesten alt på denne filmen sjølv, og det er kanskje derfor den har fascinert meg. Sam Raimis The Evil Dead (1981) kjem i same kategori og sjanger. Han òg må seiast å ha gjort det bra etterpå.

Eg kan ramse opp ein drøss med filmar som eg veit er ganske dårlege, men som er min "guilty pleasure" likevel: Robocop 2, Starship Troopers, Hardware, Corky Romano, Waterworld, Independence Day, Lethal Weapon, The Running Man osv osv.

Nei, ropar du! Dei er ikkje dårlege! Nei, dei er jo ikkje det, eg likar dei jo, men eg kunne like gjerne ha hata dei dersom eg første gongen eg såg dei hadde hatt ein dårleg dag, eller var med feil folk, eller på feil stad i livet. Eg kunne argumentert tilhengarar av filmane i senk, slik eg med glede argumenterer mot filmar som eg verkeleg mislikar, som Dogville, Mulholland Drive, 300 og Kristin Lavransdatter. Men det er også ein annan sak.

Faktum er at enkelte filmar er det ikkje så nøye med den objektive kvaliteten, det er mi oppleving og mine minner rundt filmen som er viktige. Kven eg var med, kor gammal eg var, kor eg budde, og slike ting. Å sjå filmane om igjen blir ein måte å gjenskape dei opprinnelege kjenslene ein hadde.